ردیف در موسیقی ایرانی اصلی ترین نقش را در سیستم آموزشی و حفظ و اشاعه این موسیقی داشته و دارد البته که نقش اش برای یادگیری موسیقی است نه اجرا و  میرزا عبدلله که تنها دغدغه اش انتقال موسیقی درست به نسل های بعدی بود توانست به کمک سه تن از شاگردانش یعنی میرزا نصیر، فرصت شیرازی و مهدی‌قلی هدایت طی هفت سال نت‌نویسی ردیف را انجام دهد.

میرزا عبدلله در سال ۱۲۲۲ متولد شد و از کودکی اولین نغمه های موسیقی را از پدرش علی اکبر خان فراهانی نوازنده مشهور تار زمان خودش و برادر بزرگترش میرزا حسن فرا گرفت و به برجسته ترین نوازنده تار و سه تار بدل شد اما شهرت او تنها در نوازندگی اش نبوده و نیست بلکه موسیقی ایران تمامیت خودش را مدیون زحمات این مرد است.

کلاس درس او با سایر استادان زمانه اش متفاوت بود. چرا که او همیشه از حسادتهای استادان زمان خودش رنج برده بود و همین مسئله باعث شده بود آنچه در گوش و ذهنش داشت را  تمام و کمال در اختیار شاگردانش قرار دهد تا میراث گذشته موسیقی ایران به دست فراموشی سپرده نشود.

البته میرزا تنها آموختن موسیقی به شاگردانش را راه نجات موسیقی ایرانی و عدم فراموشی اش نمی دانست بلکه با تلاشهای بیشتر و با گرداوری گوشه ها و نغمه های ایرانی هفت دستگاه موسیقی ایرانی را جمع آوری کرد و ثبت ردیف موسیقی ایرانی را به نام خودش زد.

بیش از یک قرن از درگذشت میرزاعبدلله پدر موسیقی ایرانی می گذرد اما همچنان ردیف او مهم‌ترین مرجع برای فراگیری ردیف نزد موسیقی‌دانان ایران و قدیمی‌ترین ردیفی است که هنوز برای آموزش چه در دانشگاهها و چه در آموزشگاههای موسیقی به کار گرفته می شود.